Milou Essink

Wat was ik blij dat ik de volgende dag kon vertrekken om 6 am. En het liep gesmeerd. Mathilda bracht me naar de terminal waar de bus al klaarstond en aangekomen in ende, de volgende naar Moni er ook meteen was. In beiden bussen oordoppen in moeten doen, muziek met zoveel bass heb ik nog nooit gehoord; de hele bus trilt ervan en mensen kijken heel droog en schaapachtig alsof het de normaalste zaak van de wereld is! In Moni zocht ik de goedkoopste homestay en kwam meteen een local tegen die met me wilde hangen. Dat kwam mooi uit; ik wilde in de nacht de vulkaan kelimutu namelijk gaan bezoeken en moet dus wachten. We aten in zijn restaurant met mn eigen meegenomen noodles en liepen daarna een beetje rond. Tegen de avond verzamelden meer locals zich rondom het restaurant en maakten ze muziek en zongen. Ik had een fantastische maaltijd; verse groenten!!!!! En mn nieuwe vriend Udin zette me later af bij mijn homestay. Dat was een chille avond. Ik voelde me vrij en heel een stuk vrolijker door de lieve mensen waar ik die avond mee was opgetrokken.
Om 4 am haalde Udin me op en we scheurden op zijn motor naar de vulkaan. En wat voor een motor, dikke adrenalinerush. Aangekomen bij het viewpoint (niet ver lopen) waren we de eersten en was het nog donker. De zonsopgang was erg mooi en de twee meren van de vulkaan werden langzaam zichtbaar. Ik kwam Ier Colin tegen, wie per toeval ook Flores wilde verlaten en de kant van Lombok op wilde. We spraken af om samen te gaan en hij vertrok. Ik kocht een sjaal bij en vrouwtje waar ze twee maanden aan heeft gewerkt, met komodoos en gekkoos erop en de scenery van Flores, heel blij mee. We dronken koffie en ginger thee, wat ik gratis kreeg, vermoedelijk omdat ik mn bahasa oefende. Toen de zon later hoger stond liepen Udin en ik met een spaans koppel eerst naar de andere zijde, waar de wolken net opgetrokken waren en een groen meer te zien was. Aan de viewpoint kant konden we dichterbij de andere meten komen, welke unreal mooi waren. Lichtblauw en turquoise met een swirl van sulfer in een van de twee. De fotos zijn goed uitgepakt, al zeg ik het zelf. Men gelooft dat als een persoon overlijd, de spirit naar een van de drie meren gaat en natuurlijk hangt het ervan af hoe goed je hebt geleefd en ook hoe oud je was, waar je terecht komt.
De weg terug was ook mooi en vooral de speed op de motor vond ik wel opwindend, zeg maar.
Toen ik terugkwam zag ik Colin in de homestay, erg toevallig dat hij daar ook verbleef en hadden we een super ontbijt. Daarna vertrokken we naar Ende, om vanaf Ende het vliegtuig te pakken. In de bus bleek al dat we veel overeenkomsten hadden en dezelfde humor deelden, dat wad wel heel fijn! Had wel erg behoefte aan een goed gesprek met een backpacker ipv een local in mijn beste bahasa.
In Ende hebben we alles geprobeerd maar is het niet gelukt een vlucht te boeken voor de volgende dag naar Lombok. We moesten daar dus een extra dag blijven. Het waren twee interessante dagen wel, met een verjaardag, begrafenis welke op het eerste gezicht een verjaardag leek (‘is that the birthday girl?’ (Pointing on a picture of a old lady) ‘no, thats my mum and she just died’), bakkerij, zeer vervuild strand, stinkende vismarkt en fantastisch eten in een warung. Ik was blij dat ik daar was met Colin, ik was anders de enige whitey geweest en het voelde weer zo vreemd zoveel aandacht.